Gerçekçi bir bakış açısıyla yarın gireceğimiz yeni yıl Covid-19'un üçüncü yılı...
2020 yılında 2020'de gösterime girmiş filmlerden izlediklerim içinden çarpıcı bulduğum beş anı paylaşmak istemekteyim.
İlk olarak 1 Şubat 2020'de sinemada izlediğim Jojo Rabbit'ten bir an var.
Öncesinde kişisel bir not. Söz konusu tarih 2020 yılında gittiğim son konserin de tarihi aynı zamanda... Muazzam bir Radical Noise performansı yaşadık, yaşattık... Radical sahneden çalsa da performansın tamamında seyircinin de payı neredeyse grup kadar vardı. Özerkliğini ilan etmek üzere olan iki dize sahip olduğum için gecenin devamındaki Athena performansını uzaktan dinledim. O sırada Laneth'e gelen mektupları incelemekle meşguldum. İyi ki dizim ve gözüm el verdikçe mektupları okumuşum. Bir daha o mektupları görme ihtimalimiz yok... ( Çağlan Tekil - 7 Eylül 1971 / 7 Nisan 2020 )
Filmdeki bahsi geçecek an neydi?
Yorki'nin roketatar sahnesi... Rosie'nin ayakkabısı da çok çarpıcı ama Yorki komik, o sahne daha komik.
İkinci an 18 Ocak 2020'de sinemada izlediğim J'ai perdu mon corps filminden. Bedenimi Kaybettim'de bir el bedenini arar. An ise fareli sahne... O an fragmanda var ve sinemada daha önce fragmana maruz kaldığımda gördüm, lakin film akışı içerisinde izlerken hem geriyor hem de ele resmen kişilik kazandırıyor.
Üçüncü an, 6 Aralık 2020'de izlediğim Mank'ten. Film Netflix filmi ve 4 Aralık 2020'de ilk kez seyirciyle buluşmuştu.
Mank senaryoya başlar, başladığı senaryo (Mank'in dudaklarından süzülen kelimeler) bilindiktir. Zamanda yolculuk yapıp o ana tanıklık etmek gibi çok ilginç bir deneyimdi. Teşekkürler David Fincher, teşekkürler Jack Fincher. Buraya da not düşmüş olayım, filmi izlediğim tarih filmin senaristi Jack Fincher'ın doğum günüymüş. İlginç bir rastlantı oldu.
Dördüncü an, Amazon Prime'da 4 Aralık 2020'de gösterime başlayan benim üç gün sonra izlediğim Sound of Metal filminden. Düpedüz filmin sonu... Çaktırmadan seyirciye nefes aldırmayan film, sonunda seyirciye öyle bir nefes çektiriyor ki; dilersen sakız reklamındaki ferah nefes, dilersen TCG Dumlupınar mürettebatı gibi nefes al, konuş, türkü söyle...
Yanılmıyorsam ülkemizde halen gösterime girmeyen, benim de 29 Ağustos 2020'de izlediğim filmden son an...
Filmin adının filmde ilk zikredildiği o an:
Never Rarely Sometimes Always
Göğüs kafesimde 47 numara botu hissettim o an...
Uzun geçen, bitmek bilmeyen bir yıldı. Örneğin geçenlerde bir arkadaşımla sohbet ederken Bedenimi Kaybettim'i 2020'de sinemada izlediğimizi söyleyince şaşırdı. Sinemaya gitmek, arkası sararmaya yüz tutmuş eski bir fotoğraf gibi.
Güzellik yarışmasında kraliçe adaylarını kıskandıracak bir şekilde, yeni yıldan sağlık, barış, mutluluk, başarı ve huzur getirmesi dilerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.